With extreme
sadness, we announce the untimely death of UPALI COORAY, a
reputed stalwart of the left and a lifelong champion of oppressed
people, on
21 August
2009.
UPALI is
survived by his wife Sylvia, son Alex and daughters Samantha and
Jasmine.
Viewing:
The body may
be viewed on
Wednesday, 2
September 2009
between 9.00 am and 4.00 pm at the chapel at Co-operative Funeralcare,
451 Harrow Road, London W10 4RG, (020 8969 6260)
Funeral Service & Cremation:
There will be
a humanist service on Thursday, 3 September 2009 at the West
London Crematorium, Harrow Road, Kensal Green, London W10 4RA. The
service will be brief (approx. 30 minutes).
Parking is
available at the Crematorium. The nearest underground station is Kensal
Green.
No flowers
please. However, there will be a charity collection for UNICEF and
Amnesty International - charities nominated by the family - at the
service.
Announcement by friends of UPALI in association with his wife Sylvia and
children, Alex, Samantha, and Jasmine Cooray
25 August 2009
Upali Cooray: A Tribute From Canadians for Peace
by Ratnam Ganesh
Mr. Upali Cooray – Comrade Upali Cooray to the many who worked
with him from the left of the political spectrum – relentlessly
campaigned against all oppressions and abuse of power in Sri Lanka. He
formed The Committee for Democracy and Justice in 1988 and worked with
several political organisations and trade unions and defended democracy,
justice and pluralism in Sri Lanka and outside.
In 1971-72, he toured Canada campaigning for the release of 80,000
political prisoners held in detention in the aftermath of the failed JVP
insurrection of April 1971. Although he did not agree with the JVP’s
policies, he believed that every person is entitled to human and
fundamental rights, regardless of his or her political opinions and
actions.
He was arrested and detained by the police in Sri Lanka in 1972 for
these activities. It a similar brave and principled campaign by him and
his colleagues in 1988-89 that helped Mahinda Rajapakse to present in
foreign human rights fora the data on killings and disappearances during
the Premadasa regime. This has deep lessons for sections of the present
Sri Lankan government that claim that those presenting information
abroad on rights abuses within Sri Lanka are traitors. Not so – they do
it out of their love and affection for and commitment to the oppressed
and their
motherland.
Once again he visited Canada in November 2007 to campaign for peace and
to end all forms of violence in Sri Lanka.
He also campaigned for the human and democratic rights of people in the
south such as the workers in Balangoda as a result of which he was
arrested and detained for 6 months in 1984. He was the Secretary of the
Vietnam Solidarity Campaign in the UK and campaigned against the
Americans in Vietnam and Iraq, The list of his activities in support of
human and democratic rights is too long to enumerate and detail.
With the demise of Upali Cooray, Sri Lankan Tamils lost one of their
best and ablest friends among the Sinhalese people. Upali consistently
stood with and supported the Tamils in their struggle for greater
political autonomy. His pioneering activities, along with a few other
dedicated and like-minded friends, helped to awaken the consciousness of
all progressive Sinhalese on the plight of the Tamils who were subjected
to various forms of discrimination at the hands of successive
governments since 1948 when Ceylon gained independence from the British
colonial power.
Even after leaving Sri Lanka in the early 1980s Upali continued to
defend vigorously the rights of the persecuted Tamil population and
championed their right to be equal in all things at various forums in
different countries. He continued to have dialogue with different Tamil
parties in the hope of fostering strong links with the Sinhalese to
enable all the communities to lead a peaceful co-existence in a united
Sri Lanka and work together towards that noble end.
Unfortunately post-independence politics in Sri Lanka saw the emergence
of parochialism and communalism as a significant trend. Few stood up
against this or opposed it vehemently. Upali certainly was one of those
courageous few. He was unchanging in that he always stood for the weak
and the oppressed – be it a JVP-er in prison or an oppressed Tamil. In
spite of opposition to his ideas and schemes, he pressed on undaunted.
His efforts cannot be assessed with any yardstick for they are
immeasurable at this very critical period of Sri Lankan history.
Upali contracted an infection while he was on his way to Sri Lanka in
May this year. He came back to the UK where after some tests doctors
found that blood eating bacteria had entered his system and attacked his
knee – Alfa Haemolytic Streptococcus Pneumonia. He recovered from this
and continued to write his second letter to Pody seeya, the first having
been well-received in the press.
He was taken to the hospital on the 20th of August following breathing
difficulties and succumbed the following day morning.
A cultured gentleman he was, and all those who came to know him also
learnt to love and admire him. Now that Upali Cooray has left the scene
of time, we can echo Leon Trotsky’s words: it is victims who move
humanity forward. All of us who worked with him – indeed all of us for
whom he worked – mourn his death.
We salute our dear departed friend and mourn his demise, an especially
unbearable loss to all those who want Sri Lanka to be a country of peace
and freedom. Our thoughts are with his family and friends at this
difficult time.
Courtesy:-
http://www.theneeweb.de
Remembering Upali Cooray: From what might
have been … to the hell we are in
by Rajan Philips
On
Tuesday, August 25, I saw the email subject in the inbox: Upali Cooray –
Funeral Arrangements. There is no dearth of death news in a given week,
but this one – I was not expecting. I have not seen Upali in more than
twenty years, but I can still picture the tall, robust frame that was
Upali, remember his disciplined and healthy life style, and cannot come
to terms that he could not have lived for at least 20 years past the
biblical life span.
Even though we have not met in
years and have corresponded or spoken on the phone only occasionally, I
was aware of his presence through his activities and writings just as, I
am sure, he was of mine. Last autumn when Tariq Ali delivered a lecture
in Waterloo, Canada, where I live, I asked him during a private chat
after the talk, if the name Upali Cooray rang a bell. “Of course”, came
the reply and a broad smile, “and where is Upali now?” I said that he
was still in London as we veered into talking about national questions
in South Asia.
Many readers and internet loafers would be familiar
with the wise old epistle that Upali publicly sent to his curious grand
nephew explaining not only the history of the recent Sinhala-Tamil
political relationship but also the outline of what needed to be done to
address the grievances of the Tamil people. While there was nothing new
in what Upali said, what was shockingly new was that a whole new
generation of Sri Lankans has grown up in ignorance of our recent past
and therefore lacking in the background to think clearly and
constructively of ‘what is to be done?’.
Upali was the quintessential Leftist. He cut his
political teeth in the Sama Samaja Party, but broke ranks as a young man
when the Party by a majority vote decided to enter into a coalition with
the Sri Lanka Freedom Party. Despite the severance, Upali was aware of
and respected what the LSSP and its old leaders – NM, Colvin and Leslie
- had stood for at great political and personal risks on the
controversial issues of citizenship for the Tamil plantation workers and
language rights of non-Sinhalese Sri Lankans. He was aware that the old
Left Sinhalese had stood for programmatic devolution of power both as an
extension of democracy and as a matrix to augment minority rights. He
was aware that new Left Sinhalese have gone further and supported
nothing less than the right of self determination for the Tamil people.
More than being aware, Upali raised slogans, took to the streets, and
stood up to state brutality in order to protect and enhance minority
rights.
As his recent writings indicate, Sri Lanka missed out
- on what might have been - by failing to support the ideas of equality
and fairness that the old Left stood far, and it has no alternative but
to adapt and adopt the same ideas if it is to get out of the hell into
which our island has been plunged.
Upali was a principled and progressive champion of
all oppressed sections society and his championing was not limited to
familiar circumstances in Sri Lanka only but was his driving passion in
England, where he studied, worked, married and eventually settled down.
He was a friend of anyone whose rights were infringed – children, women,
workers, queers, seniors, immigrants, and the list can go on. Once
riding his motorcycle in Ratmalana, he saw a man beating up his wife on
the road. He stopped the bike and scared the hell out of the bully until
he promised that he would never abuse his wife again. Upali was the
first male feminist I came across and I can say that he was a role model
to other men in shedding the convenient shackles of patriarchy and male
chauvinism.
Upali was more than a friend of the wronged and the
oppressed for he could and did help those in need in his professional
capacity as a barrister. In Colombo, he limited his legal service to
trade unions and workers, representing them in labour tribunals against
some big-name employers and even bigger-name lawyers. Intelligent,
articulate and witty, he was an unrepentant thorn on the backsides of
some highly paid Colombo lawyers. Later, in England, he had taken not
only to practicing law but also teaching it and making academic
contributions.
I first saw Upali Cooray in July, 1979, at the YMCA
auditorium in Colombo. It was the inaugural meeting of the Movement for
Inter-Racial Justice and Equality (MIRJE) and I was there as a member of
the Provisional Committee and Secretary to-be. Upali was intervening in
the discussion on the resolution condemning the State of Emergency that
had just been declared. “A superb debator”, I told Dr. Chris Rodrigo,
who was seated near me. “Upali is a great guy”, Chris, who had known
Upali in England, replied. “You will find him great to work with”, he
went on and added that in London Upali was known for taking on racial
police officers who were hard on immigrants.
Upali was great to work with. He was one of the
moving spirits in MIRJE and was a key organizer of many of its
activities. Upali was a co-author with Paul Caspersz and me of the first
MIRJE publication, Emergency’79. It was also the first publication to
deal with the human rights violations in Jaffna that began in 1979 and
have not let up since. The monograph documented the results of the MIRJE
fact finding mission comprising Paul Caspersz, Kumar David, Yohan
Devananda, Jayaratne Malliyagoda and myself that went to Jaffna to
investigate the deaths of six young Tamils who were taken out of their
homes and murdered on the first night of the Emergency rule.
MIRJE also served an inadvertent nostalgic purpose by
providing a friendly forum for all Left groups and leaders that came
together in camaraderie and friendship despite their ideological
differences to contribute to finding a solution to the national problem.
The tent became even bigger with the formation of the Marx Centenary
Committee in 1983 to commemorate Marx’s death centenary. The Committee
would meet at Hector Abhayavardhana’s Chitra Lane study and Upali was a
frequent visitor along with Edmund Samarakoddy, N. Sanmugathasan, Osmund
Jayaratne, Prins Rajasooriya – among others.
All hell broke lose in July 1983 and the lives of so
many of us were irreversibly altered. Hopelessness and despair set in as
years rolled by with no end in sight and those of us living abroad were
getting reconciled to making fire on remembered wood. A new ray of hope
emerged with the election of Chandrika Kumaratunga as President. Upali
had helped her restore her shattered life to normalcy when she went to
England after losing her husband to JVP madness. Many of us were
delighted that Upali would be able to bring to bear on the new President
some positive and progressive influence. That was a mistake – to assume
that progressive friendships could prevail over reactionary politics. As
President, Chandrika Kumaratunga is said to have reminded Vasudeva
Nanayakara that unlike others the SLFP was not revolutionary party. Who
said it was?
It was the extent of his disappointment with her that
made Upali accuse the former President of political culpability in the
assassination of Lakshman Kadirgamar by the LTTE. It was a stunning
indictment that reminded me of Dr. Colvin’s accusation of Prime Minister
Sirimavo Bandaranaike over the police shooting of Peradeniya University
student Weerasuriya in November, 1976. I did not quite agree with every
argument Upali made in his hard hitting article but I appreciated his
disappointment and anger.
Upali made the criticism, that many of have made
repeatedly, that state and government leaders would hypocritically
praise the likes of Lakshman Kadirgamar as national martyrs but will not
do anything to implement even the most modest of their moderate policies
to address the Tamil problem. It is hardly conceivable that Lakshaman
Kadirgamar or Ketish Loganathan would have condoned the forced
encampment of over 250,000 displaced Tamils, or the treatment of the
doctors who stood by the people to work in the war zone. No past
Sinhalese national leader would have condoned police brutality that is
becoming so rampant, extrajudicial killings, the death threats to
critics and potential critics of the government, or the poisoning of
young minds by asking them to write essays on the LTTE in a national
exam.
Yet, we bear witness to such atrocities and more
almost on a daily basis. And we have lost the one man whose rallying cry
in the face of oppression and human rights violation was to organize and
resist, gather more support and fight, and not to give up until the job
is done. Even as we mourn his death, we cannot give up hope that we
shall overcome, sooner than later. That would be the biggest political
tribute we could ever pay to Upali Cooray.
Courtesy:-
http://transcurrents.com
இலங்கை சோசலிச ஒன்றியம் வெளியிட்ட கைநூலிலிருந்து உபாலி
கூரேயின் கடிதம்
புலிகள்
தோற்கடிக்கப்பட்டதிலிருந்து
தொடரும் ஆதிக்கவாதக் காய்ச்சல்
அன்புள்ள பெரிய மருமகனுக்கு!
உன்னுடைய பெயரை இங்கு தவிர்த்திருக்கிறேன். ஏனெனில்
இந்தக் கடிதத்தின் நோக்கம் உன்னைத் தொல்லைப் படுத்துவதோ அன்றி உன்னைச்
சிறுமைப்படுத்துவதோ அல்ல. உன்னுடைய குயுஊநுடீழுழுமு இல் வெளியாகியிருந்த
வீறாப்பும் வெற்றிக் களிப்பும் கொண்ட அபிப்பிராயங்கள் எனது கவனத்தை
ஈர்த்தன. அவற்றை மீளவும் நான் இங்கு சொல்ல எண்ணவில்லை. ஆனால்,
விடுதலைப்புலிகள் மீதான இராணுவரீதியான வெற்றியைத் தொடருகின்ற ஆதிக்கவாதக்
காய்ச்சலினால் நீயும் பீடிக்கப்பட்டிருக்கிறாய் என்பது வெளிப்படையாகத்
தெரிகிறது. கடந்த சில மாதங்களாக இலங்கையில் நடந்த நிகழ்வுகள்பற்றி, உன்னைப்
போன்ற கல்வியும் அறிவும் கொண்ட ஒரு இளைஞனிடம் இருந்து இதைவிட ஒரு
விமர்சனப் பாங்கான பகுப்பாய்வை நான் எதிர்பார்த்திருந்திருக்கவேண்டும்.
முதலாவதாக உன்னுடைய வீறாப்பும் வெற்றிக் களிப்பும் யதார்த்தத்தைச் சரியாகப்
பிரதிபலிக்கவில்லை. “இலங்கை இராணுவம்தான் உலகின் மிக உயர்ந்த இராணுவம்”
என்பது போன்ற உரிமை கோரல்கள் ஐயத்துக்கிடமின்றித் தவறானவை. அரசாங்கத்தைப்
பொறுத்தவரையில், இறுதிச் சில மாதங்களாக நடந்த இராணுவ நடவடிக்கைகளில்
6000க்கும் அதிகமான இராணுவச் சிப்பாய்கள் உயிரிழந்திருக்கிறார்கள். அதற்கும்
அதிகமானவர்கள் மோசமாகக் காயம்பட்டிருக்கிறார்கள். நாங்கள் இதனை, இந்திய
அமைதிப்படை இரண்டு வருடங்கள் தரித்திருந்தபோது கொண்டு வந்த இழப்புகளுடன்
ஒப்பிடும்போது மிகவும் அதிகமானது. அந்த நேரத்தில், ஜேவிபியினாலும் இன்னும்
சிறிலங்கா சுதந்திரக் கட்சியைச் சேர்ந்த சிலராலும் தூண்டப்பட்டு, அன்றைய
ஜனாதிபதி பிரேமதாசாவினால் இந்திய அமைதிப்படை வெளியேற்றப்பட்டது.
விடுதலைப்புலிகளின் தலைமையைச் சுற்றி வளைத்தார்கள். விடுதலைப்புலிகளை
வெற்றிகொள்ளும் இறுதிப்பேரத்தினை அண்மித்திருந்தார்கள். அந்த நேரத்தில்கூட
இந்திய அமைதிப்படை ஆயிரத்துக்கும் சிறிதளவு அதிகமான சிப்பாய்களையே
இழந்திருந்தது.
ஈராக்கிலும் ஆப்கானிஸ்தானிலும் அரங்கேறுகின்ற யுத்த நிலைமைகளுடன்
ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால், இலங்கை பாதுகாப்புப்படைகளின் இழப்பு மிகவும்
அதிகமானது என்பது தெளிவு. விடுதலைப்புலிகளை வெற்றிகொள்வதில் ஆயுதப்படைகள்
ஆற்றிய பங்கை நிச்சயமாக இந்த எண்ணிக்கை எந்த விதத்திலும் குறைத்துவிடாது.
தற்போதைக்கு இந்த இனப்பிரச்சினை ஒருவாறு முடிவுக்கு வந்துவிட்டதென்றதன்
அடிப்படையில் அநேகமான மக்கள் நிம்மதியடைந்திருகக்கூடும். இது அனுமதிக்கப்பட
முடியாதது. எப்படி இருப்பினும் இந்த ஆயுதம் தாங்கிய யுத்தத்தின் விளைவை
ஒருபோது மதிப்பிடும்கால் இது வெளிப்படும். இன்னும் சொல்லப்போனால், இந்த
வெற்றிக் களிப்பானது, இந்த யுத்தம் ஏற்படுத்திய எண்ணற்ற உயிர்களின்,
உடைமைகளின் சேதங்களையும் ஆயிரக்கணக்கான பொதுமக்களின் உயிரிழப்பையும்
ஏற்றுக் கொள்ளத் தவறுகின்றது.
இரண்டாவதாக, உங்களுடைய வெற்றிக் களிப்பு, தமிழ்மக்களில் ஒரு பகுதியினரின்
ஆயுதக் கிளர்ச்சிக்கு வித்திட்ட ஆழமான பிரச்சினைகளை எண்ணிப் பார்க்கத்
தவறுகிறது. 1977இன் தமிழருக்கெதிரான இனக் கலவரம், 1983இன் மிகவும் பெறுமதி
வாய்ந்த யாழ் பொது நூல்நிலைய எரிப்பு, இவைகளைச் சரித்திரத்தில் இருந்து இது
அழித்துவிட்டது. 1983இல் அரசினால் ஏவிவிடப்பட்ட இனக்கலவரத்தின்போது நாடு
பூராவிலும் இருந்த தமிழர்கள்மீது பரந்தளவில் தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டன.
அப்போது பல தமிழ் செயற்பாட்டாளர்கள் காணாமல் போனார்கள். பலர் கிரமமான
முறையில் சித்திரவதை செய்யப்பட்டார்கள். இவைகள் எல்லாம் பாதுகாப்புப்
படையினரால் நடத்தப்பட்டவை.
இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காணவேண்டும் என்றால், எங்களுக்கு இன்று
தேவையானது வெற்றி குறித்த பெருந்தன்மையே அல்லாமல் வெற்றிக் களிப்பல்ல.
நாங்கள் அவர்களோடு உடன்பாடு கொள்ளவேண்டிய தேவை இல்லாவிடினும் அவர்களை
நோக்கி நாங்கள் நட்புக்கரம் நீட்டவேண்டும். நாங்கள் அவர்களுக்கு ஆறுதலாக
இருக்கவேண்டுமேயன்றி இனிமேலும் சண்டைக்குப் போகக்கூடாது. அவர்களுடைய
குறைகளை நாங்கள் கேட்கவேண்டும். அவர்களுடைய கோரிக்கைகளை அடைவதற்கு நாங்கள்
அவர்களை நோக்கிச் செல்லவேண்டும். இன்னும் உங்கள் வெற்றிக் களிப்பு
எங்களுடைய கலாச்சாரத்திற்கு அந்நியமானது. உதாரணத்திற்கு, துட்டகைமுனு,
எல்லாளனை வெற்றி கொண்டபின், எல்லாளனுடைய சமாதிக்குச் சென்றபோது
எல்லாளனுக்கு மரியாதை செலுத்துமுகமாக ஒவ்வொரு குதிரைவீரனும் அந்தச்
சமாதிக்கு மண்டியிட வேண்டும் என்று கட்டளை பிறப்பித்தான். இந்த உயர்நிலையின்
வழிநின்றுதான் நாங்கள் இலங்கையின் இனப்பிரச்சினையை அணுகவேண்டும்.
மூன்றாவதாக, இன்று விடுதலைப்புலிகள் தோற்கடிக்கப்பட்டுவிட்டார்கள் என்பதால்,
வேறு ஆயுதக் கிளர்ச்சிகள் எதிர்காலத்தில் நடைபெறமாட்டாது என்று நாங்கள்
வெகுசாதாரணமாக நம்பக்கூடாது. எந்த ஒரு மக்கள் குழுமத்தினதும் உரிமைகளை
நீங்கள் நசுக்கவோ பறிக்கவோ முடியாது. தங்களுக்கு சமமான உரிமைகளும்
நீதியும் கிடைக்கவில்லை என்று மக்கள் உணர்ந்து கொண்டிருக்கும்வரை அங்கு
ஆயுதக் கிளர்ச்சிகளைத் தோற்றுவிப்பவர்கள் எப்போதும் இருப்பார்கள்.
இலங்கை, தமிழ்நாடு, தென்னாபிரிக்கா, ஐரோப்பா மற்றும் வட அமெரிக்கா போன்ற
நாடுகளில் இருக்கின்ற கணிசமான தமிழர்கள் இலங்கைத் தமிழர்கள் இரண்டாம்தரப்
பிரஜைகளாக இருப்பதாகவே உணர்கிறார்கள். இங்கு சொல்பவற்றில் சில
மிகைப்படுத்தல்கள் இருப்பினும்கூட, முக்கியமான விடயம் என்னவென்றால், பெரிய
காசுக்காரர்கள் கொண்ட ஒரு கூட்டம் எல்லா இடங்களிலும் இருக்கின்றது. இவர்கள்
தங்கள் கௌரவத்தையும் உரிமைகளையும் பெறுவதற்கு வேறு ஆயுதக் குழுக்களுக்கு
நிதி வழங்க ஆயத்தமாக இருக்கக்கூடும். நீங்கள் ஆயுதப் படையினால் ஒரு
சிறுபான்மை இனத்தை அடக்கி வைத்திருக்க முடியாது. இதனை நீங்கள் பாலஸ்தீனப்
போராட்டத்தின் வரலாற்றில் இருந்து பார்க்க முடியும். மேலான ஆயுத பலம்,
துப்பாக்கிப் பலம், மேற்கு நாடுகளின் ஆதரவு எல்லாம் இவர்களிற்கு எதிராக
வன்மையாக இருந்தபோதிலும், ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு மாதமும், ஒவ்வொரு
வருடமும் தங்கள் நியாயத்தைப் பெறுவதற்கு மேலும் மேலும் பாலஸ்தீன இளைஞர்கள்
தங்கள் உயிரைக் கொடுக்க முன்வருகிறார்கள். சுத்தமான ஆயுதம் தாங்கிய
போரினால், இஸ்ரேல் ஒருபோதும் பாதுகாப்பான எல்லைகளையோ அமைதியையோ
காணமுடியாது. எந்த மட்டத்திலும் எங்களால் இனி ஒரு பெரிய அழிவு யுத்தததைச்
சந்திக்கமுடியாது. எனவே எங்களிற்குத் தேவையானது தமிழர்களைப் புரிந்து
கொள்வதற்கான ஒரு எத்தனம். சகல சமூகங்களிற்கும் நேர்மையான சமமான உரிமைகளை
உறுதிப்படுத்துவதற்கான ஒரு நிறுவனமயப்படுத்தப்பட்ட வேலைத்திட்டம் ஒன்றை
உருவாக்கிச் செயற்படல்.
உங்கள் வெற்றிக் களிப்பு, எங்களிற்கு முன்னால் இருக்கின்ற பிரமாண்டமான
கடமையின் முக்கியத்துவத்தை மதிக்கவில்லை.
நீ உன்னுடைய குயுஊநுடீழுழுமு இல் அனுப்பியிருந்த தகவல்களின் தன்மை குறித்து
நான் கவலைப்பட்டேன். விடுதலைப்புலிகள் தோற்கடிக்கப்பட்ட பிறகு
நாடுமுழுவதும் பரவிய ஆதிக்கவாத ஸ்டீரியாவிற்கு ஆட்படாமல் இருக்கக்கூடிய
தைரியமான ஒருவன் என்று உன்னை நான் நினைத்திருந்தேன். உன்னுடைய நேர்மையான
விழுமியங்களை நீ பாதுகாக்க வேண்டும் என்றால், சிலவேளைகளில் எதிர்நீச்சல்
போடுவது முக்கியமானது. உன்னுடைய பார்வைகளை நீ மறுபரிசீலனை செய்வாய் என்றும்
உணர்ச்சிவசப்படாத ஒரு நிலைப்பாட்டை எடுப்பாய் என்றும் நினைக்கிறேன்.
முடிவாக, வெற்றியிலும் தோல்வியிலும் பாரபட்சமற்ற சித்தம் பேணுவது எங்கள்
கலாச்சாரத்தின் சாரம். இலாபத்திலும் நஷ்டத்திலும், செல்வத்திலும்
வறுமையிலும், புகழ்ச்சியிலும் இகழ்ச்சியிலும், மகிழ்ச்சியிலும்
துக்கத்திலும், பாரபட்சமற்ற சித்தமுள்ளவராக இருக்கவேண்டும் என்று எங்களுடைய
கலாச்சாரமும் பண்பாடும் எங்களுக்குக் கற்பிக்கின்றது.
அன்புடன்
பெரிய அங்கிள்
உபாலி கூரே
பெறா மகனின் கடிதம்
என் அன்புக்குரிய பெரிய அங்கிள்,
உங்களுடைய இந்தக் கட்டுரையை என்னுடைய குயுஊநுடீழுழுமு இலும், சில
இலங்கையரின் குயுஊநுடீழுழுமு இலும் பிரசுரித்தேன். என்னுடைய நண்பர்களில் 20
பேருக்கும் அதிகமானவர்கள் யுத்தம் பற்றிய தங்கள் அபிப்பிராயத்தை இதற்குப்
பின் மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். உங்களுடைய கட்டுரை மூலமாக அவர்களுடைய
அபிப்பிராயங்ளை மாற்ற முடிந்தததையிட்டு நான் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன். நீங்கள்
இதைக் கட்டாயம் ஒரு பத்திரிகையில் பிரசுரிக்க வேண்டும் என்று எண்ணுகிறேன்.
தயவுசெய்து இதுபற்றி யோசியுங்கள். இந்தக் கட்டுரையை நீங்கள் எனக்கு அனுப்பி
வைத்ததற்காக நான் உங்களுக்கு மீண்டும் மீண்டும் என் நன்றிகளைத் தெரிவித்துக்
கொள்கிறேன்.
பிரியமுடன்
(பெறாமகனின் பெயரை உபாலி கூரே வெளியிட விரும்பவில்லை
பிரசுரிப்பாளர் குறிப்பு-
இந்த நாட்டின் புத்திஜீவிகள் நலன்விரும்பிகள் மற்றும்
புரையோடிப்போயிருக்கும் இனப்பிரச்சினைக்கு நிரந்தரமான சமாதானமான தீர்வு
ஒன்றைக் காண வேண்டும் என்று உண்மையாகவே விரும்புபவர்களாலேயே இலங்கை சோசலிச
ஒன்றியம் ஆரம்பிக்கப்பட்டுள்ளது. முதலாவதாக ஜனநாயகத்துக்கும் நீதிக்குமான
இயக்கத்தின் லண்டன் இணைப்பாளர் உபாலி குரே அவர்களினால் யுத்தத்தின் முடிவின்
பின்னர் சர்வதேச வெப் வலயத்தில் பிரசுரிக்கப்பட்டிருந்த கடிதத்தை
குறிப்பிடலாம். இந்த கடிதத்துக்கு உலகின் பல பாகங்களிலும் வசிக்கும்
பலரிடமிருந்தும் கடிதங்களும், வரவேற்புக்களும் கிடைக்கப்பெற்றுள்ளன.
தோழர் கூரே மறைவு
மகத்தான வாழ்வொன்றின் முடிவு
பத்மநாபா ஈபிஆர்எல்எவ். அஞ்சலி
தோழர்
உபாலி கூரே அவர்கள் இந்த நாட்டில் பிறந்து சமகாலத்தில் வாழ்ந்த உன்னதாமான
மனிதர்.
ஆரம்பத்திலிருந்து இடதுசாரி தொழிலாளி வர்க்க அரசியலில் தீவிர
ஈடுபாடுகாட்டிய உபாலி இனவாதத்தால் செல்லரித்துப்போயிருந்த இலங்கையின் சமூக
அரசியல் தளத்தில் ஆரோக்கியமான மனிதராகத்; திகழ்ந்தார். சுதந்திரமான தொழிலாளி
வர்க்க இயக்கமொன்றை கட்டியெழுப்புவதில் ஈடுபாடு கொண்டிருந்தார். ஜனநாயக
முற்போக்கு அணியில் அவர் நின்றிருந்தார். இலங்கை சம சமாஜக் கட்சி, வர்த்தக
ஊழியர் சங்கம், புரட்சிகர மாக்சியக் கட்சி, நீதிக்கும் சமத்துவத்துக்குமான
இயக்கம், மனித உரிமைக்கும் நீதிக்குமான குழு, சமூக குழுக்களுக்கான மூலவள
நிலையம் ஆகிய அமைப்புக்களில் அவரது பணி வௌ;வேறு காலகட்டங்களில் இடம்பெற்றது
தோழர் உபாலி கூரே அவர்கள் பன்முக ஆழுமை கொண்டவராக காணப்பட்டார்.
1981ல், யாழ் நூல் நிலையம், ஈழநாடு பத்திரிகை, புதிய சந்தை உட்பட அன்றைய
ஆட்சியாளர்களினால் எரியூட்டப்பட்ட நேரத்தில் கொழும்பிலிருந்து மனித உரிமை
வாதிகள் சமூக உணர்வாளர்களை அழைத்துக்கொண்டு துணிச்சலாக புகையிரத்தில்
யாழ்ப்பாணம் வந்தவர். தோழர் உபாலி கூரேயுடன் வணபிதா போல் கஸ்பஸ், குமுதினி
சாமுவல், உட்பட பலரும் வந்திருந்தனர். அவர்கள் “யாழ்ப்பாணத்தில்
அரசபயங்கரவாதம்” என்ற பிரசுரத்தையும் அச்சிட்டுக் கொண்டு வந்திருந்தனர்.
அவர்கள் யாழ்ப்பாணம் வந்தி;ருந்த சூழ்நிலை ஆபத்து மிகுந்ததும்,
பதட்டமானதுமாகும். எரிதழல்கள் நெருப்பை உமிழ்ந்தபடி இருந்தபோது அவர்கள்
வந்திருந்தார்கள். மிக மோசமான கால கட்டதில் அவர்கள் தெற்கிலிருந்து நட்புக்
கரத்தை நீட்டியிருந்தார்கள்.
அப்போது நீதிக்கும் சமத்துவத்திற்குமான இயக்கத்தில் யாழ்ப்பாணத்தில்
செயற்பட்டுக் கொண்டிருந்தவரும் முன்னணி இடதுசாரியும், இலக்கியவாதியும்,
கல்விமானுமாகிய காலஞ்சென்ற தோழர் பரராசசிங்கம் அவர்களின் வீட்டில் கூட்டம
ஒன்றிற்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது.
யாழில் செயற்பட்ட பல்வேறு மனித உரிமை அமைப்புக்கள,; இயக்கங்களின்
பிரதிநிதிகள், சமூக ஆர்வலர்கள், பல்கலைக்கழக ஆசிரியர்கள் பல்கலைக் கழக
மாணவர்கள் இக் கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டனர். மிகவும் உணர்ச்சியும்- ஆவேசமும்-
கோபமும் கொப்பழித்த கூட்டம் அது.
இந்த அரச பயங்கரவாதம் அராஜகம் நடப்பதற்கு சிலமாதங்களுக்கு முன்னர் தான் 40
ஆயிரம் தொழிலாளர்கள் அன்றைய அரசினால் வேலை நீக்கம் ;செய்யப்பட்டிருந்தார்கள்.
இதே காலகட்டத்தில் தான் இலங்கை சம சமாஜக் கட்சியின் தலைவர்களில் ஒருவரான
விவியன் குணவர்த்தனா பொலிசாரால் தாக்கப்பட்டிருந்தார்.
தென்னிலங்கையின் தொழிலாளி வர்க்கமும் தீவிர ஒடுக்குமுறைக்குட்பட்டிருந்த
தமிழ் மக்களும் இணந்து செயற்படவேண்டிய வரலாற்றுக் காலகட்டமாக அது
அமைந்திருந்தது.
1977 இனவன்முறை, 1979 இல் பயங்கரவாத தடைச்சட்டம,; 8 யாழ் இளைஞர்கள் மர்மமான
முறையில் கொல்லப்பட்டது, சிலரின் சடலங்கள் பண்ணைக்கடலில் மிதந்தது, 1981 இல்
வேலை நிறுதத்தில் ஈடுபட்ட தொழிலாளர்கள் வேலையிலிருந்து
துரத்தியடிக்கப்பட்டது, யாழ் நூல் நிலையம,; ஈழநாடு பத்திரிகைக் காரியாலயம்,
யாழ் புதிய சந்தை, யாழ் பா.உ யோகேஸ்வரனின் வீடு தீக்கிரையானது என அராஜகம்
தலைவிரித்தாடிய காலமது.
இக்காலாத்தில் தோழர் உபாலி கூரே தொழிலாளவர்க்க, ஒடுக்கப்பட்ட தேசிய இன
ஒற்றுமைக்காக முன்னணியில் நின்றார். சட்டத்துறையில் பரிஸ்டரும்
விரிவுரையாளருமான தோழர் உபாலி ஸ்பானிய பெண்மணியை திருமணம் செய்தவர்.
அவருக்கு இரண்டு ஆணும் ஒரு பெண்ணுமாக மூன்று குழந்தைகள். ஆங்கிலம், ஸ்பானிய
மொழிகளில் புலமை பெற்றிருந்தார்.
லண்டனில் குடியேறிய தோழர் உபாலி சர்வதேச தொழிலாளவர்க்க இயக்கத்துடனும்,
புரட்சிகர சத்திகளுடனும், இலங்கையின் இடதுசாரி இயக்கம,; முற்போகுச் சத்திகள்
மற்றும் சிவில் சமூகத்தினருடனும் உறவை இடையறாது பேணி வந்தவர்.
அவ்வப்போது எமது நாட்டின் தேசிய சமூக முக்கியத்துவம் வாய்ந்த பிரச்சனைகள்
தொடர்பாக கட்டுரைகளையும் கடிதங்களையும் புத்தகங்களையும் எழுதியவர்.
எழுதப்படுபவை தமிழ் சிங்கள மொழிகளில் மக்களைச் சென்றடைய வேண்டும் என்று
கரிசனை கொண்டவர். உன்னதமான ஒரு மனிதாபிமானி. சுதந்திரத்திற்காகப் போராடுபவர்
மனித குலத்தின் மீதான அன்பினால் வழி நடத்தப்பட வேண்டும் என்று எப்போதும்
திடமாக நம்பியவர்.
1983 கலவரத்தை தொடர்ந்து பழியை இடதுசாரிகள் மீது ஜே. ஆர் அரசு சுமத்திய போது
அதற்கெதிராக குரல் கொடுத்தவர்.
ஈபிஆர்எல்எப் உடனனான அவரது உறவு நீண்டதும் பாரம்பரியம் மிக்கதுமாகும்.
தோழர் பத்மநாபா உட்பட எமது தோழர்களுடன் நெருங்கிய தோழமை ப+ண்டிருந்தவர்.
1980 களின் பிற்பகுதியில் இலங்கையில் மனித உரிமை நிலவரங்கள் மோசமாக இருந்த
காலத்தில் தோழர் சாந்தன், முன்னாள் ஜனாதிபதி சந்திரிகா உட்பட பல மனித உரிமை
ஜனநாயக வாதிகளுடன் இணைந்து மனித உரிமைகளுக்காக செயற்பட்டவர்.
தோழர் பத்மநாபா நினைவு தினக் கூட்டங்கள், மறைந்த தோழர்களை நினைவு கூரும்
கூட்டங்கள், அதிகாரப்பகிர்வு பற்றிய கருத்தரங்குகள் பலவற்றிலும் அவர்
உரையாற்றியிருக்கிறார். எமது தோழர்களின் பொருளாதார நிலை பற்றிய கவலைகள்
அவருக்கிருந்தன. அவர்கள் பொருளாதார ரீதியாக சுயாதீனமாக வாழ்வதற்கான
ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட வேண்டும் என்று எப்போதும் வலியுறுத்தினார். அதற்கான
ஆலோசனைகளையும் வழங்கி வந்தார். சமூக அரசியல் செயற்பாடுக்ளில் அவ்வப்போது
அவர் பெறுமதியான ஆலோசனைகளை வழங்கினார். கணனித்தொழில் நுட்பம் கிராம
மட்டதிற்கு சாதாரணமக்களுக்கு சென்றடைய வேண்டும் என்று பிரக்ஞை பூர்வமாகச்
செயற்பட்டார். சுனாமி வந்து எமது கிழக்கு கரையின் வாழ்வழிந்தபோது அங்கும்
இனநல்லுறவின் குறியீடாக அவர் திகழ்ந்தார்.
அவர் எப்போதும் முழுமையான மனிதராக வாழ்வதற்கான போராட்டத்தில்
ஈடுபட்டிருந்தார்.
தமிழ் மக்களின் அரசியல் உரிமைகள் அங்கீகரிக்கப்பட வேண்டும். இலங்கை பல
இனமக்களின் ஐக்கிய தேசமாக கட்டியெழுப்பப்பட வேண்டும். சமூக அநீதிகள் ஒழிய
வேண்டும் நீதியான சமூக அமைப்பொன்று ஸ்தாபிக்கப்ட வேண்டும் என்பதில்
உறுதியாக நின்றிருந்தார். மலையகத் தொழிலாழர்களின் நலன்கள்- பெண் ஒடுக்குமுறை,
சாதி ஒடுக்குமுறை உட்பட அனைத்து சமூக அநீதிகளும் ஒழிய வேண்டும் என்று அவர்
இதய பூர்வமாகச் செயற்பட்டார்.
சமூக சமத்துவமும் மக்களின் வாழ்வில் பிரகாசமும் நிலவும் எழிலார்ந்த இலங்கையை
அவர் கனவு கண்டார்.
சமூக பொருளாதார அபிவிருத்திப்பணிகளிலும் அவரது ஈடுபாடு ஆழமாக இருந்தது.
தொழிலாளர்களும், வறியமக்களும் சொந்தக்காலில் நிற்பதற்கான இடையறாத தேடலில்
அவர் ஈடுபட்டிருந்தார்.
நாடளாவிய அளவில் ஐக்கியப்பட்ட மக்கள் சமூகங்களின்; தனித்துவங்களை
ஏற்றுக்கொண்ட புதிய தொரு அரசியல் பண்பாடு கட்டியெழுப்பபட வேண்டும் என்று
அவர் கனவு கண்டார். இனவாதத்தின் செல்வாக்கிற்கு அடிபணிய வேண்டாம் என்று தனது
மருமகனுக்கு வினயமாக எழுதிய கடிதங்களும் அவரது மருமகன் அவருக்கு எழுதிய
கடிதங்களும் அவரது மரணத்தை தழுவுவதற்கு சிலநாட்கள் முன்னதாக
வெளிவந்திருந்தன. அவை இலக்கியப் பெறுமானமும் சரித்திரப் பெறுமானமும் மிக்கவை.
யுத்தவெற்றிக் ;கொண்டாட்டங்;கள் மூலம் தமிழ் மக்களின் மனங்களை
காயப்படுத்துவது தார்மீகப் பண்பல்ல, தமிழ் மக்களின் மனக்காயங்கள் ஆற்றப்பட
வேண்டும் என்பதை அவர் பிரதானமாக சுட்டிக்காட்டியிருந்தார். இத்தகைய
மனிதர்களால் தான் உலகம் நம்பிக்கையுடன் இயங்குகிறது.
மிகவும் இக்கட்டான காலத்தில் தோழர் உபாலி போன்ற உன்னதமான மனிதரின் இழப்பு
ஈடுசெய்ய முடியாதது.
எங்கே துன்புறும்; மனிதர்கள் இருந்தார்களோ அவர்களின் பக்கமே தோழர் உபாலியின்
மனம் நின்றிருந்தது.
நன்றி தோழரே உமக்கு எம் பிரியாவிடை.
70 ஆண்டுகள் இவ்வுலகில் வாழ்ந்த நீர் 50 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக ஒடுக்கப்பட்ட
மக்களுக்கு உம் இதயத்தை நல்கியிருந்தீர்.
எங்கள் இதயங்கள் கனக்கின்றன. கண்கள் பனி;க்கின்;றன. .போய் வாருங்கள் தோழரே!
அன்னாரின் அன்பு துணைவியாருக்கும் குழந்தைகளுக்கும் எம் இரங்கல்களைத்
தெரிவித்துக் கொள்கிறோம்.
தி.ஸ்ரீதரன்
பொதுச்செயலாளர்
பத்மநாபா ஈபிஆர்எல்எவ்.
